Woensdagavond laat, zeg eigenlijk maar nacht aangekomen rond half 12 op Perth airport. We hadden voor het eerste gedeelte richting Jakarta gebeld naar Garuda voor zitplaatsen bij de nooduitgang, Dus de eerste 13 uur (!) vliegen ging wel, eindelijk aangekomen op Jakarta werden we heel onverwacht opgewacht door Dwini en een vriendin van haar. Wij (Mar en ik) hadden hun ontmoet 2 jaar geleden op de luchthaven van Jakarta toen we stonden te onderhandelen bij een souvenirwinkel.

Amsterdam schiphol		Na 12 uur vliegen

We stonden dus echt wel even te kijken dat ze ons zomaar op stonden te wachten, echt super zo'n ontvangst na 2 jaar, hun natuurlijk wat getrakteerd op wat drinken en pratend over van alles ging zo de wachtijd lekker snel voorbij. Met toch wel een raar gevoel van 'wat hebben wij westerlingen het toch goed' gingen we na afscheid te hebben genomen verder op weg naar Bali. Dit stukje vliegen duurde gelukkig maar zo'n 2.5 uur, wel in elkaar gepropt in te smalle stoelen.   Dwini uit Jakarta   Olie checken van de Pajero In Bali op naar het restaurant waar we al eens eerder goede ervaringen hadden gehad voor een flinke portie echte Italiaanse pasta, dat hadden we echt nodig na al dat vage eten aan boord. Echt heerlijk vol zaten we en dat voor de man 2 Euro. Stel je voor hoe je je voelt als verwende hollander; aan boord, warme rijst als ontbijt, lunch en als avondeten. En dan weer opnieuw, echt we willen voorlopig geen rijst meer zien de komende weken. Marco had ook weer iets speciaals, hij had uit voorzorg een broodmaaltijd besteld om te voorkomen dat hij weer enorm ziek zou worden net als vorig jaar toen hij met Patricia was. Oh, maar da’s geen probleem hoor voor die Indonesiers, brood wil je ??? No worry's....je zal het krijgen ook, dus Mar zat voor de rest van de reis op droog brood en dus echt alleen maar brood.. Goed idee dus maar van ondergetekende dat ik nog wat heerlijke krentenbollen van de macro had meegenomen.   Tenten kamp bij bubble bad camping   een kijkje op ons zwembad In Bali hebben we nog wat proberen te slapen, daarna inchecken aan de gate, we worden er echt steeds bedrevener in. In Jakarta waren we zelfs de laatsten die aan boord gingen, maar hier in Bali werden we zelfs speciaal omgeroepen. Best wel cool dat ze ons zo belangrijk vinden, ‘t viel alleen nog tegen dat we gewoon economy class vlogen en dat dit vliegtuig echt superoud was, stoelen waren doorgezakt en we hadden eigenlijk al geen puf meer voor nog een vlucht van 5 uur. Maar ach, het paradijs wachte op ons, dus nog even volhouden. Eindelijk gaat het vliegtuig dalen en zien we de lichten van die eenzame stad dichterbij komen, wat een gevoel om hier weer te zijn, echt de rillingen gaan door je heen. Na de landing wat belletjes gepleegd en snel door naar ‘Tine’ die ons staat op te wachten met de auto van Mar en Patrice. Echt superaardig is ze om ons zo laat nog op te komen pikken terwijl ze zelf morgenvroeg om half 7 weer aan het werk moet. Na een warm welkom en alles ingepakt te hebben gaan we richting haar ‘huisje’, naja ‘huisje’ !! zeg maar relakste villa. Zwembad ala ‘Melrose place’ in de tuin, een enorme lap grond met Palmbomen en zelfs wilde possums die rondklimmen. Naast de overweldigende geur van wilde rozen en eucalyptus maakt het ons duidelijk dat we echt in relakst Australia zijn terecht gekomen waar de ruimte enorm is, grond en huizen haast niets kosten en de lucht zo schoon is dat je als je net bent aangekomen denkt dat ze alles hebben gekruid met heerlijke houtgeuren.   Perth by day   Sand dunes in Lancelin Na wat drinken en alle spullen (en het was echt enorm veel) van Patrice en Mar’s hun vorige reis te hebben ingeladen gaan we op zoek naar een Camping, even Patricia gebeld voor wat advies (te gek he, mobile telefoons) welke naam die camping ook alweer had en voilla op naar een 5 sterren resort. Anyway, om een lang verhaal kort te maken we zijn nu op een camping met een heerlijk bubbelbad, luxe zwembad en staan met 3 kleine tentjes bij een kikker sloot. De eerste nacht was even wennen, het is namelijk best een overgang van -10 graden naar 32 in de nacht en zelfs rond de 38 overdag, dus we doen het even wat rustig aan. Vandaag, vrijdag zijn we al aardig gewend en hebben we het ‘s avonds zelfs koud (!) en doen we maar een trui aan want het is nog maar zo’n 22 graden. Gister hebben we wat rondgekeken in de stad, wat gezwommen en geluierd op het strand van Scarborough. Daarna vroeg naar bed om zo goed te wennen aan de nieuwe tijdsindeling. Vanacht gek geworden van enorme kikkers die werkelijk een enorm lawaai maken, maar niet uit te roeien zijn zoals we hebben geprobeerd, de stenen die we gooiden werden gewoon teruggegooid ! Muggen hebben we ook, vandaag wat mega bestrijdingsmiddel gekocht, ‘proudly australian’ dus we zijn benieuwd, ‘t schijnt millieu vriendelijk te zijn, behalve dan voor de muggen ;-) Ook wat zonnebrand trouwens, we hebben gister maar zo’n uurtje (om voorzichtig te wennen) in de zon gezeten, maar zijn nu al allemaal verbrand, de zon wordt steeds gekker hier. Zelfs Ruud, die naar eigen zeggen snel bruin wordt stond raar naar z’n kreefte-rode rug te kijken in de spiegel.   Marco's promotie tour, 'illusion'   Marco's eerste poging in safety bay Dit stukje van het verslag zit ik op vrijdag-avond te tikken in de plaatselijke toilet, er is verder geen stroom te bekennen en er is hier ook nog licht, maar ja je moet wat over hebben voor alle kou lijders thuis he *lol* Zondag avond zijn we uitgenodigd bij Trine, ze gaat dan voor ons koken, dus we zijn benieuwd, vandaag ook nog even gekite bij ‘safety bay’ dat is een baai met omringend rif, dus weinig kans dat daar haaien doorheen zwemmen. Ook nog opzoek gegaan naar ‘Kim en Pete’, twee vrienden van Marco en Patrice van vorig jaar. Na wat zoeken (we staan versteld dat Mar hier zo goed de weg kent) aangekomen bij een kast van een huis, maar geen Kim of Pete te vinden, wel hun waakhond die weigerd Marco te herkennen. Dan maar snel een briefje achtergelaten en wegwezen voordat de politie wordt gebeld vanwege al dat geblaf. Morgen gaan we nog meer leuks doen, strand, surfen enzo..en wie weet wel weer kiten, oja en vooral luieren, dat bevalt heerlijk. Volgende week gaan we op naar Lancelin, dan tijd voor het echte werk en genoeg uitgerust van de reis en aclimatiseren, maar eerst nog even vanavond (zaterdag) een etentje bij Kim en Pete, kort verhaal er was genoeg bier en het vlees was weer massaal. De Ozzies kennen je niet, maar das na een biertje al geregeld, lekker relakst en gastvrij. Marco maakte trouwens ook nog wat mee, hierna zijn verslag;   Barbeque bij KIm en Pete   Pinguin island Marco's verslag Ja zo ben je aan het kiten en gaat het lekker en zo moet je weer even terug lopen omdat ik wat hoogte had verloren. Het kiten gaat trouwens bijzonder goed moet ik zeggen, was even wennen, maar met behulp van mijn Australische vriend Kim is het echt lekker gegaan. Hij heeft me verteld hoe ik moest starten en hoe te lanceren, toen dat lekker ging was het tijd om te gaan, nou ik kan je vertellen het is echt super. De beleving van vrijheid en kracht die je ervaart is enorm, maar goed foto’s volgen nog. Ik was dus aan het vertellen hoe ik aan het teruglopen was op het strand, dan hou je met een hand de kite in de lucht en met de andere hou je je board vast, gaat dus helemaal goed, totdat je een tiental Japanners met fotocamera`s tegenkomt !! Die gasten beginnen, in hun onmogelijk te begrijpen taal tegen je te praten ik geef hun het antwoord `NO`, je weet natuurlijk nooit wat ze je vragen en loopt verder. Ben ik ongeveer 5 meter doorgelopen komt er zo`n `kamikaze piloot` de hoek omzeilen roept `BANZAI` en pakt mijn controlebar van de kite beet en begint er als een mongool aan te trekken. De vlieger vliegt de zone in waar hij de meeste kracht ontwikkeld en hup daar vliegt Marco + Japanner de duinen in. De vlieger stort neer net naast een hoogspanningskabel en een beetje versuft door de enorme klap begreep ik eigenlijk nog niet wat er allemaal gebeurd was, de Japanner ligt naast mij in het zand en realiseert dat ik erg kwaad aan het worden ben en wil dus weglopen. Ik mep zijn petje van zijn hoofd en vertel hem in het Engels dat hij de grootste lul is die op deze aardbol rondloopt. Een kite trekt met gemak 200 kilo over een afstand van 70 meter strand en als daarbij huizen in de weg staan is dat geen probleem, maar goed ik merkte dat mijn kite, die overigens splinternieuw is, lek was bij een van de tubes. Dure reparatie dus er moest geld op tafel komen, nou na veel gezeur tussen de tolk en een woeste Nederlander (red: Marco) kreeg ik een mooi bedrag in dollars om mijn kite te repareren. Jullie begrijpen dus dat als je ooit gaat kiten en er komen Jappen aan met fotocamera`s zorg dan dat je je kite laat zakken of ga terug het water in, want die gasten doen alles voor een foto !! Nou dit was het even voor mij, ik zit nu in de avond te tikken in de buitenlucht en hoor op de achtergrond de branding, daarbij is het erg lekker weer en zie ik miljoenen sterren boven mij, vanuit Perth veel groeten, Marco.   Marco ver weg in safety bay   Marco full speed Het is nu maandag, gister was de geplande barbeque met Trine (ja alweer eentje !!) een beetje uit de hand gelopen. Het was de bedoeling dat we daar rond een uur of 3 zouden zijn, maar wisten wij veel, een barbie bij ons ga je niet in de bloedhitte houden, maar pas als het avond is. Naja, rond de kerst zijn we weer uitgenodigd en dan komen er ook nog allerlei vrienden van haar langs, ‘t zal best wel gezellig worden.   Marco aan't koken in Lancelin   Op weg naar Geraldton